Die NYT se aanhaling van die dag kom van 'n afrigter van 'n Amerikaanse voetbalspannetjie wat 'n onder 12 wedstryd gespeel het.
Vyf van die spelertjies van die ander span het in die wedstryd harsingskudding opgedoen. Daar kon, volgens berigte, meer wees, maar die vyf is gediagnoseer daarvoor.
Die afrigter beskuldig die opponente vir die beserings.
Hy vertel ook dat sy span nie vuil speel nie.
En dan, as kroon, voeg hy by: Hierdie is voetbal. Dit is nie 'n vriendelike sakie waaroor 'n mens groete-kaartjies vir ander mense uitdeel nie. Dit is ernstige dinge.
Dit is dan die sub-teks: Laat die outjies die regte ding op die sportveld doen en die sport met mag en mening aanpak. Laat hulle mekaar disnis loop en seermaak. Hier word nie rondgetrippel nie. Dit is harsingskudding-sake. Hier word manne gebrei. Hulle moet dit kan vat, al is hulle nog nie 12 jaar oud nie.
Dit is nou die gedagte-wêreld van 'n man wat kinders aan sport, die wonderlike oomblikke wanneer 'n mens in spel ontspan, blootstel en by hulle 'n kultuur van vriendelike mededinging moet vestig.
Dit kom van 'n man wat jong seuntjies moet help om deur sport liggaamlik goed te ontwikkel en hul lewens heerlik moet kan geniet as gesonde mense wat op gesonde manier groei en grootword.
Dit is byvoorbeeld 'n bekende feit dat die brein van jong seuntjies besonder seer kry by harsingskudding.
Volgens die berigte het sommige ouers van die kinders die afrigter gesteun. Een van die ouers het 'n banier gewys: "Wen is nie alles nie. Dit is die enigste ding."
Klink dit nie bekend nie?
Is sulke denke - dat sport beteken dat kinders gevaarlik seergemaak kan word - werklik 'n ver ent weg van mense wat wêreldsterre is, miljoene dollars en rande verdien, en dan hulle liggame deur dwelms en stimulante verniel?
Is sport gewoonweg dan ook oor geweld, oor bedrog, skelmstukke en self-bevoordeling as iets "normaals", as "maar soos die lewe is"?
Gelukkig is die liggaam wat voetbal in die omgewing administreer hoogs ongelukkig oor die voorval. Hulle streng reëls oor sulke wedstryde, het hulle verklaar, is geïgnoreer.
Die media-berigte wys ook dat daar die gemeenskap besorg is oor sulke roekeloosheid.
Hier is die aanhaling:
"My team is not dirty. All the issues were on their side of the field. This is a football game, not a Hallmark moment."
SCOTT LAZO, a Pop Warner football coach in Southbridge, Mass., after a game in which five opposing players, all 12 or younger, suffered concussions.
Hier is 'n gedeelte uit 'n begeleidende berig:
Vyf van die spelertjies van die ander span het in die wedstryd harsingskudding opgedoen. Daar kon, volgens berigte, meer wees, maar die vyf is gediagnoseer daarvoor.
Die afrigter beskuldig die opponente vir die beserings.
Hy vertel ook dat sy span nie vuil speel nie.
En dan, as kroon, voeg hy by: Hierdie is voetbal. Dit is nie 'n vriendelike sakie waaroor 'n mens groete-kaartjies vir ander mense uitdeel nie. Dit is ernstige dinge.
Dit is dan die sub-teks: Laat die outjies die regte ding op die sportveld doen en die sport met mag en mening aanpak. Laat hulle mekaar disnis loop en seermaak. Hier word nie rondgetrippel nie. Dit is harsingskudding-sake. Hier word manne gebrei. Hulle moet dit kan vat, al is hulle nog nie 12 jaar oud nie.
Dit is nou die gedagte-wêreld van 'n man wat kinders aan sport, die wonderlike oomblikke wanneer 'n mens in spel ontspan, blootstel en by hulle 'n kultuur van vriendelike mededinging moet vestig.
Dit kom van 'n man wat jong seuntjies moet help om deur sport liggaamlik goed te ontwikkel en hul lewens heerlik moet kan geniet as gesonde mense wat op gesonde manier groei en grootword.
Dit is byvoorbeeld 'n bekende feit dat die brein van jong seuntjies besonder seer kry by harsingskudding.
Volgens die berigte het sommige ouers van die kinders die afrigter gesteun. Een van die ouers het 'n banier gewys: "Wen is nie alles nie. Dit is die enigste ding."
Klink dit nie bekend nie?
Is sulke denke - dat sport beteken dat kinders gevaarlik seergemaak kan word - werklik 'n ver ent weg van mense wat wêreldsterre is, miljoene dollars en rande verdien, en dan hulle liggame deur dwelms en stimulante verniel?
Is sport gewoonweg dan ook oor geweld, oor bedrog, skelmstukke en self-bevoordeling as iets "normaals", as "maar soos die lewe is"?
Gelukkig is die liggaam wat voetbal in die omgewing administreer hoogs ongelukkig oor die voorval. Hulle streng reëls oor sulke wedstryde, het hulle verklaar, is geïgnoreer.
Die media-berigte wys ook dat daar die gemeenskap besorg is oor sulke roekeloosheid.
Hier is die aanhaling:
"My team is not dirty. All the issues were on their side of the field. This is a football game, not a Hallmark moment."
SCOTT LAZO, a Pop Warner football coach in Southbridge, Mass., after a game in which five opposing players, all 12 or younger, suffered concussions.
Hier is 'n gedeelte uit 'n begeleidende berig:
But the debate the game has further fueled is not likely to calm any
time soon. Head injuries in the National Football League remain the
league’s greatest safety concern, and the league’s greatest legal
liability. Ivy League universities have ordered limits on contact in
practice, to reduce the risk of brain injuries. And Pop Warner, the
national organization made up of hundreds of thousands of children, some
as young as 5, has adopted its own safety guidelines, based in part on
the medical wisdom that the brains of young boys are particularly
vulnerable.
Still, as the Massachusetts game suggests, rules are only as effective
as the adults charged with enforcing them. Four of the five injured boys
have resumed playing football for Tantasqua.
The football programs in Southbridge and Tantasqua are from neighboring
communities, and in rivalries, passion and pride can interfere with
common sense. A banner on Southbridge’s Web site asks, “Are You Tough
Enough?” Lazo has coached in Southbridge for 18 years, and says he
idolizes Vince Lombardi, the Hall of Fame pro coach who was once said to
declare, “Winning isn’t everything; it’s the only thing.” Yet even as
the Southbridge team pummeled Tantasqua that day, parents on the losing
side of the field wanted their sons to soldier on.
