Martin
Versfeld het ‘n merkwaardige boek geskryf met die naam: “Philosopher’s
Cookbook.”
Die
boek het mettertyd ‘n klassieke werk geword.
Versfeld
was ‘n professor in filosofie in Kaapstad, maar het ook oor teologie en mistiek
geskryf.
In
die boek skryf hy op ‘n sekere stadium oor hoe ‘n mens die teenwoordigheid van
God in die mees alledaagse, normale dagtake kan beleef.
Hy
verwys indirek na die gebruik om in die kloosterlewe vas te hou aan beide die
kontemplatiewe lewe en doodgewone hande-arbeid.
Monnike
moes hul daaglikse take naas hul godsdienstige rituele en afsondering volhou.
Die
doen van gewone dinge in so ‘n kloosterbestaan, skryf Versfeld, gaan nie om een
deeltjie van jou aandag op jou dagtaak en die ander deel op God te rig nie. Jy
loop ook nie met jou bord kos in die een hand en jou Bybel in die ander hand
rond nie.
Asof dit gaan om twee dinge waaraan jy vashou sodat die een "vergoed" vir die ander.
Om
bewus te wees van die teenwoordigheid van God in die alledaagse take, is om
eenvoudig net met jou hele wese betrokke te wees by wat jy besig is om te doen
of te werk.
Dit is die voorbeeld wat Versfeld noem, wat ‘n mens
boei:
‘n
Goed-gerasperde, netjies gesnyde wortel is ‘n loflied op God.
Die
loflied bestaan daaruit dat jy die so-wees van jou materiaal tot sy reg laat
kom. Die liefdevolle, aandagtige manier waarop jy gedroogde vrugte voorberei of
‘n ui afskil, bring jou in aanraking met Weser (Being).
Die
stukkie leeswerk laat my onwillekeurig dink aan die gedig, veral die slotreël van Eybers se
“Die Geskenk” (oor die guns en genade van God – sien gister se blog).
‘n
Ateïs, skryf Versfeld, sou in die oë van ‘n monnik nie ‘n sjef kan wees nie. As
jy ‘n ateïs wil bekeer, laat hom wortels skraap en rasper. Jy hoef ook nie te
sit en mediteer om genade te ontvang nie.
Om
aartappels te skil of om skottelgoed te was kan ‘n mens laat ontdek wat genade
is.
Jy
sal selfs nie, voeg hy by, die borde laat val nie.
Wanneer
jy voedsel voorberei, rys kook, is jy gedurig besig om dit te bewonder: die
eenvoudigste van kos-soorte is soos ‘n kind wat jy lief het. Versigtig hanteer
jy dit, verwonderd oor die gawe om te mag eet, dat dit aan jou die lewe skenk.
Die
gewone, die alledaagse, wat jy met jou hande doen, kan tekens van God se
teenwoordigheid wees. Dit laat jou besef wat voedsel is, hoe eenvoudige alledaagse dinge verborge sin inhou. Jy weet: dit is kos wat jy saam met ander geniet, wat jou deel laat kry aan hulle geselskap. Jy sien in dat jy hulle teenwoordigheid rondom die ete ervaar
in die voedende gemeenskap van saam-eet.
Ek resepteer Versfeld op my eie manier, trek sy opmerkings in my eie resepsie in.
Die eenvoudige, alledaagse, besef ek, word tekens van lewe, van betekenis, van Goddelike waarheid.
Wanneer
ons voedsel geniet, deel ons in die Natuur wat God geskep het en wat aan mense
lewe gee.
Elke
oomblik, besef ek toe ek Versfeld lees, elke oomblik is kosbaar. Oral, in die eenvoud van voëls van die veld wat nie insamel en oppot nie, maar heerlik gevoed word, sien
‘n mens die wonder van onbekommerde, onbesorgde bestaan.
In die gewone, in die trui wat die ma gebrei het, soveel
dae lank, met soveel aandag en met soveel inspanning, sien ‘n mens mededeelsaamheid,
die deel van warmte, uitgee van liefde, skep van rykheid, omgee en uitreik.
Hoe
perfek is die lewe by die aanhoor van musiek, van 'n oktaaf van gewone musieknote, kunstig saamgevoeg, wat met oorgawe geskep word en in
totale skoonheid by jou kom lê.
Elke oomblik bring jou in aanraking met eenvoud, die alledaagse van Lewe, met die Ewige lewe, met skoonheid, wat lank nadat ‘n mens jou kop
neerlê, sal bly, sal voed, sal inspireer en sal seën.
Wanneer
‘n mens met jou hele bestaan betrokke is by wat jy beleef, sodat alles vir jou
skoonheid word, selfs die baarste takie, is ‘n mens in die teenwoordigheid van
God.
Kyk,
kom eet saam met my. Hier is vir julle ‘n stukkie brood. Kom, drink saam met my
‘n bietjie wyn. Dink altyd daaraan. Laat hierdie stukkie brood en bietjie wyn elke dag in julle 'n nasmaak oorhou.
Dit is waaroor die koninkryk van God gaan –
nou en vir altyd.
Só het die gasheer, lank terug, aan sy vriende gesê, die dag
voordat hy homself volkome, met totale oorgawe, gegee het.
