-->
Niks
oorweldig ‘n mens meer as wanneer jy van iemand goedheid ontvang wanneer jy eintlik
‘n koue skouer verwag het. Des te meer as dit oorvloediglik aan jou gegee
word.
Die
rower aan die kruis het, volgens Lukas 23:41 geen hoë dunk van homself nie. Hy
weet hy en die ander misdadiger sterf “regverdiglik” aan die kruis: hulle
verdien immers die straf wat hulle gekry het.
Dít is hoe hy homself sien. As
daar een is wat ‘n goddelike koue skouer verdien, was dit hy en die ander
rower.
Hy
vra nietemin aan Jesus om aan hom te dink wanneer Jesus in sy koninkryk kom.
Dit
is ‘n kort vraag. In sy kortheid is dit tegelykertyd ‘n waagstuk, maar tog ook weer
nie gewaagd genoeg nie.
Hy
is, soos die ander rower, ook op sy eie behoeftes ingestel. Hulle albei vra
iets vir hulself. Maar die “goeie” rower vra dit van Christus as ‘n verlangende
versoek. Hy waag baie: hy, die skuldige, wat uitreik na die onskuldige (soos hy
Christus self beskryf het). Dit is asof die teken van onskuld hierdie woorde uit hom aantrek.
En
tog is daar ook ‘n terughoudendheid. In ‘n sekere sin faal hy in sy uitreik na
Christus. Die lasterende kwaaddoener het Jesus spottend uitgedaag om hulle te
red. Die tweede rower se versoek is eenvoudig net dat Jesus aan hom “dink”
wanneer Hy in sy koninkryk kom. Dit is ‘n verleë, stamelende woord wat hy
versigtig uitspreek. Dit is die Verlore Seun-ingesteldheid: ek is nie werd om U
seun genoem te word nie. Juis in sy feilbaarheid, sy huiwering kom sy verlange,
sy eie skuldbewussyn en sy berouvolheid na vore.
Dit
sal genoeg wees as God net aan hom dink. So, beskaamd, praat hy met die Onskuldige wanneer hy waag om Hom aan te spreek.
Dan
kom daar die onverwagte wending. In sober, eenvoudige woorde laai Lukas die
verhaal met ‘n klomp simboliek - gelaai met oorvloed en rykdom.
Jesus
se woord gee die rower veel meer as wat hy ooit verwag het: Jesus antwoord
dat Hy nie net aan die man sal dink nie. Hy sal saam met Jesus in die paradys
wees. In die teenwoordigheid van
Christus sal hy leef.
Dit
is die kontemplatiewe oomblik in die teks: om in God se teenwoordigheid te kan wees
(Open.22). Dit word aan die rower geskenk, onverdiend.
In
hierdie vers kom twee oomblikke in die lectio divina saam: daar is die oratiewe
moment – die verlangende, stotterende begeerte van die dief dat Jesus hom nie
sal vergeet nie.
In
daardie verlangende oomblik hoor hy Jesus se verlossende beloftewoord. Terwyl
hy bloot verlangend vra om in ‘n toekoms onthou te word, kom die ryke weerwoord
dat hy by Hom sal wees, in sy teenwoordigheid sal bly - ver verby net blote herinneringe aan hom.
Nog
sterker word die genade uitgedeel: Die “saam met” Jesus wees sal “in die paradys”
wees. Hy is meer as net in die goddelike gedagtes. Die ryk metafoor van die
tuin van God, waar mense sonder sonde en lyding by God sal wees, neem hom in by
God. Hy word volledig, genadiglik, saam met Jesus en ten spyte van sy verlede,
in die goddelike ruimte van vrede opgeneem.
Maar
daar is nog meer. Jesus se toesegging aan die rower is helder en onmiddellik:
“vandag” sal sy verlangens vervul word. Voor die aand sou aanbreek, gouer as
wat hy ooit kon dink, sal hy daar wees waar hy weet egte lewe is.
Drie keer, oorvloediglik, kom die helende woord tot die man.
Wat
maak hierdie deel van die rowersverhaal so inspirerend? Hier hang twee rowers
en ‘n onskuldige man aan die kruis. In die ellende van hul lyding, in die
brutaliteit van gespot, gehoon en verraad, is twee van hulle in ‘n gespek van
heling. Hulle reik na mekaar uit en in goddelike woorde gee hulle aan mekaar
die allermenslikste, maar tegelykertyd die allergoddelikste troos denkbaar: wat
tel is nie waar hulle nou hang nie. Wat tel is dat daar ‘n Onsigbare
Verborgenheid is wat hulle berg en borg. Hulle rykheid lê in hul omgee en
uitreik na mekaar. In die hel van die dood wat hulle van alle kante omring,
praat hulle met mekaar koninkrykwoorde,
paradystaal.
‘n
Mens kan die toekoms vier – die “vandag” van goedheid wat as inhoud ook aan
selfs die geringste mense geskenk word.
Maar
nooit moet ‘n mens die krag van hierdie “Woord” miskyk nie. Verruklik is dit
dat iemand wat in duisternis woon, vrywillig, omrede van ander, nog kans sien
om aan ‘n woord van die lewe uit te deel.
Immers, het Jesus kort tevore aan sy dissipels gesê: dink aan my, altyd, wanneer julle die maal vier. Maar die anamnese is gelyk mistiek: want in julle dink, ontvang julle die liggaam en brood, wat, mistiek, my teenwoordigheid in en by julle is.
Dit
is die brood, die liggaam, die bloed, die wyn, wat uitgestort word om die wat
nouliks nog wil vra, se brandende dors te les.
Dit
is oorweldigend – hierdie goedheid wat as goddelike woord tot vandag toe nog
weerklink. Want, net om dit te kan hoor en lees is al genade.
