Op die vlerke van die duif. Oor Liefdesverrukking

Soms, selfs ook partykeer terwyl jy slaap, kom die Liefde na jou toe. Ons praat van ‘n “verrukking” wat ons dan oorval. Maar dit is nie 'n enorme ekstase nie.

Jy word opgetel, verby alles wat andersins jou verstand vul. En die liefde wat alle verstand te bowe gaan, word aan jou gegee. Dit is ‘n sagte liefde, wat in jou gemoed kom lê en jou vul met ‘n eindelose, oewerlose vrede, maar veral met ‘n durende, opwellende blydskap. Jy kan dit nie peil nie en jy dink nie daaroor of praat daarvan nie. Jy word net in die Liefde ingetrek.

En dan gebeur dit partykeer dat jy net wil sing. Oor en oor, enkele woorde, eenvoudige woorde. Jy is op die vlerke van die duif...

En jy sing tot God, want die liefde kom van Bo af binne toe en bring die blydskap van die hemel in jou aardse bestaan. Daarom word jou hart tot God opgetel.

Ek verstaan waarom daar so baie liedere in Openbaring is.

Dit is ‘n ongewone liefde, want dit is ‘n liefde wat jou volledig een maak met die diepste dele van jou hart – daar waar God woon en wil woon. En dit is verrukking omdat al die angs weg is, die onvrede verdwyn het, die trane afgedroog is. Jy is uit die daaglikse roetine en treurdal weggeruk. Dit is die unio mystica.

En as jy dan, na hierdie tyd van verborgenheid, weer die aarde in die oë (moet) kyk, na hierdie besoek van die Liefde, is daar soete heimweë: na meer Liefde, na minder skanse tussen jou en God, na ewige liefde. En dit is ook ‘n treurige heimweë, want die liefdesoomblikke is so kort, so onverbiddellik gou verby.

Die Liefde roep om meer Liefde. Wie eenmaal deur die Liefde aangeraak is, word die Pelgrim na die Land van Liefde.

Vir die pragtige skildery van Leighton van Dawid wat mediteer: "O had ek maar die vlerke van 'n duif...", sien die kommentaar van Christopher Newall by:
http://www.victorianweb.org/painting/leighton/paintings/1.html



In the 1860s Leighton was particularly intrigued and attracted by the Old Testament and Jewish history. David, who was the first king of the Judaen dynasty, and as such was the ancestor and prototype of Christ, appealed to Leighton as a romantic hero. David is important in the development of Leighton's art as a relatively early example of a type of painting where the subject is isolated; in this case the figure of David dominates the picture space by being shown in stark silhouette against a plain wall and a distant horizon, and by its scale in relation to the overall size. The compositional lines of the painting converge forcefully in the head of David; his eyes reflect the vision of the Kingdom of Heaven that he has received. To some extent as a result of his work on the illustrations for Dalziel's Bible Gallery Leighton had learnt the value of simple, easily-read figure compositions in which the emotional content may be most powerful and direct.