Liefde skep liefde

Donald Miller skryf in sy topverkoper, Blue like Jazz, ‘n kort, maar heel kragtige inleiding tot sy boek wat op ‘n stadium op die New York Times se topverkoperlys was.

Hy gee aan sy boek die veelseggende subtitel: “Nonreligious thoughts on Christian Spirituality.”

In die boek blyk dit duidelik hoeveel argwaan hy het oor die tradisionele Christendom. As dit van die kerk van alle tye afhang, is daar nie veel kans dat hy gelowig sou wees en bly nie.

Maar skryf hy in sy inleiding, soms is daar mense wat vir jou wys wat liefde is. Hulle leef dit uit. Daar is mense wat God lief het en hulle wys vir jou die weg sodat jy ook vir God leer bemin.

Lyk my hy sê ‘n ou waarheid: liefde werk aansteeklik. Egte liefde wek liefde op. Die liefde is die grootste.

Sy voorbeeld om dit te illustreer is pragtig. Hy skryf dat hy nooit van jazz gehou het nie. Op ‘n dag het hy voor ‘n teater gaan staan en luister na iemand wat sy saksofoon gestaan en speel het. Vir vyftien minute lank het hy na die man gestaan en luister. En die hele tyd terwyl die man gestaan en speel het, het hy nooit sy oë oopgemaak nie. Die man was duidelik totaal verlief op jazz en heeltemal verlore in die musiek wat hy aan die speel was.

Van toe af, skryf Miller, het hy ook van jazz gehou!