Die liefdeswaarheid leef

Ek lees vanoggend http://goedgelovig.wordpress.com/2009/05/03/live-vanuit-zwolle-durf-te-dopen/ maar ook www.zoekendgeloven.nl en http://boelepytsma.blogspot.com/. Die eerste bevat skerp satiriese kommentaar op ‘n reuse saamtrek van 6000 mense in Nederland wat lewend uitgesend is en waarin ‘n kenmerkende pinkster-diens uitgebeeld is. Die tweede is ‘n interessante webwerf van ‘n Nederlandse predikant, Boele P Ytsma wat pas ‘n nuwe boek oor geloofstwyfel uitbring (http://www.trouw.nl/religie-filosofie/nieuws/article2767866.ece/Plots_viel_Ytsma_rsquo_s_geloof_in_duigen_.html?all=true). Ek lees die artikel met nuuskierigheid, want hy kom uit ‘n ortodokse, konserwatiewe agtergrond waar geloofsekerheid hoog aangeslaan is – dit is, m.i., ‘n skans teen enige houvas wat kritiese vrae op jou kan kry. Dit is hoogs interessant om sy unieke geloofsreis van sekerheid na die liefde en omgee mee te maak.

Ek volg sy webwerf wat in die berig genoem word op. Hy skryf o.a. in ‘n weblog van die trane wat sy jong seun stort omdat hy nie sy pa se gesprek met sy twee ouer susters kan verstaan nie: die gesprek gaan oor verskille tussen kerke. Die pa sukkel om alles uit te lê wat al die jare as geloofsbagasie op die Nederlandse kerklike instellings afgelaai is.

Een kommentaar op hierdie inskrywing van die dominee oor sy gesprek met sy kinders en sy seun se frustrasie lui: “Is die trane van jou seun nie die trane van Jesus nie?” Wat my nogal meer laat dink.

Die berigte val my op oor die verkettering van Christene onderling wat Ytma veral in konserwatiewe kringe binne die Nederlandse kerklike opset ervaar. As iemand durf waag om te sê dat hy of sy twyfel, is die duiwel by wyse van spreke behoorlik los. Jy moet seker weet wat jy glo.

Wat my laat dink het aan beide Paulus en Petrus wat so seker was van hulle geloof dat hulle die Christene doodgemaak het en heidene uitgesluit het van God se genade. En wat my laat dink aan Luther wat op en af van die trappe geklouter het omdat hy so seker was dit was hoe ‘n mens jou saligheid vind. Totdat God sag, rakelings, maar in helder lig die nuwe wete (l.w.) in jou hart kom lê. Nie deur geweld nie, maar deur genade, Paulus. Nie deur die swaard nie, maar deur ‘n bevrydende woord. Nie deur uitsluiting nie, Petrus (onthou jy dan nie dat die Jesus wat ons so verromantiseer met die korrupte tollenaars en die slegte hoere by ‘n tafel aangesit het nie? – Lukas 15:1), maar deur uitreiking en omhelsing, veral van die een wat jy so maklik opsyskuif. Nie deur God se hand te probeer speel nie, Maarten.

Jesus het nie vir Paulus ‘n nuwe geloofsdokument in die hand gestop nie, maar vir hom uitgestuur om gebrokenheid te heel. En Petrus, toe hy weer allerhande ou waarhede van die besnydenis op mense wou afdwing, moes leer dat God mense sonder besnydenis ook lief het.

Wat my uitbring by die ander saak wat my uit my leeswerk vanoggend opval uit die kaaskoppe se geworstel (met dieselfde dinge wat ook oor ons pad kom hier in Afrika – globalisering!). Die Bybel vertel ons eintlik min oor God. Daar is nie regtig lysies van wat ‘n mens alles nou moet glo nie. Daarom lees die Anglikane dit so anders as die Katolieke en die Doppers. Maar dit is ‘n boek wat gelaai is met ervaring van mense wat radikaal anders geword het toe hulle deur God aangeraak is. Dis ‘n boek wat vonk met goddelike krag en ‘n brand van ‘n nuwe lewensstyl aansteek.

En telkens weer begin God nuut met mense as hulle hul geloofslewe verruil vir geloofsdispute: In Jesus verdwyn die tempel wat so belangrik was vir gelowiges uit die vroeëre bedeling. Die besnydenis loop dieselfde pad. Die offers. En die liefde kom helderder na vore: wat saak maak is nie of God in ‘n gebou is nie, maar of God in jou bestaan vir jou transformeer tot iemand wat ‘n verskil ervaar in jou eie lewe en ‘n verskil maak in ander se lewens. En nog meer en nog meer.

Ons het soveel “waarhede” – dis net nie waar nie. Maar het ons ‘n ware lewe? En dryf ons waarhede nie Iemand tot trane nie? Leef ons in gehoorsaamheid aan die Gees – ‘n spirituele lewe, ‘n lewe na die Gees, of stel ons inventarisse op oor wat ons dink van God terwyl die wêreld rondom ons ‘n puinhoop is? Uiteindelik is die grootste waarheid nie al ons feite nie, maar die liefde. Egte, transformatiewe liefde wat ‘n verskil maak en nie sentimentele gekweel of serebrale skynheiligheid is nie.