Aanbidding in gebed.

Romeine 9-11 is diep hoofstukke: Paulus dink na oor die plek van Israel in die nuwe bedeling sedert Jesus se dood en opstanding. Paulus, die toegewyde Jood, worstel met die vraag hoe dit gebeur dat sy volksgenote, die volk van God, hul rug op God se genadesaanbod draai. Hy troos hom aan die gedagte dat daar darem ‘n deel is wat dit nie gedoen het nie. Hulle is die “oorblyfsel”. En hy troos hom daaraan dat hulle “val” daartoe gelei het dat baie heidene God se woord kon hoor en aanneem (Rom.11:12).

En dan praat hy oor die toekoms: as die volle getal van die Jode tog maar die Here sal vind – hoeveel seën sal dit nie inbring nie! (Rom.11:12). Dit is ‘n “geheimenis”, ‘n verborgenheid dat die “hele Israel” aan die einde gered sal word. God, die getroue, laat mense wat God uitgekies het, nooit vaar nie (Rom.11:29). Sy lesers in Rome mag nie vergeet dat God trou bly aan God se beloftes.

En dan, op die punt, wanneer hy die rykheid en volheid en seën van die toekoms bedink en God se verborgenheid bespreek, kom hy by ‘n punt dat hy ‘n lied neerskryf: “O diepte van die rykdom en wysheid en kennis van God! Hoe ondeurgrondelik is God se oordele, hoe onnaspeurlik God se weë!....”

Dit is een van die mooiste aanbiddingstekste in die Bybel: ‘n mens kan baie oor God praat, maar daar kom ‘n punt dat die ervaring van God alleen maar uitgebid kan word. Dat Paulus dit in Romeine 11:33-36 doen, wys hoe diep dit hom geraak het as hy oor God se ewige trou gepraat het en oor die verborge dinge van God nagedink het.

Biddend, oratief, gee hy uitdrukking aan sy belewing van God.